Dramat dziewczyny trwa od kilku lat. Fot. iStock Większość kobiet marzy w głębi duszy o rodzinie, o kochającym mężu. Albo przynajmniej o partnerze. Życie pisze jednak różne scenariusze. Niektóre dziewczyny poznają faceta w wieku kilkunastu lat, potem wychodzą za mąż i rodzą dzieci. Inne wstępują w stan małżeński po dwudziestym roku życia. Są też kobiety, które stają przed ołtarzem po trzydziestce. Ostatnia grupa to singielki. Wybrały samotność, potrzebują jej na jakiś czas albo jest ich udziałem wbrew woli. Na horyzoncie próżno doszukują się odpowiedniego kandydata. Czują się z tym źle, ale nie zawsze mają wpływ na zmianę. Marzena ma 29 lat i uważa, że nic dobrego już jej nie czeka. Nigdy nie była szczęściarą, a teraz przyszło jej się zmierzyć z wizją staropanieństwa. Bo w słowniku Marzeny nie ma słowa „singielka”. Dziewczyna uważa, że można nim co najwyżej określić osobę, która nie szuka mężczyzny i jest szczęśliwa, żyjąc samotnie. Ona sama bardzo chciałaby kogoś mieć. Niestety nic nie wskazuje na to, aby miała szansę na związek. Skąd to czarnowidztwo? Oto historia Marzeny. - Trzydziestka zbliża się wielkimi krokami, a ja wciąż jestem sama. To już ta granica, której przekroczenie w 90 proc. oznacza staropanieństwo. Wiem, że dla pewnych osób jestem nią od dawna i nie dają mi szans. Ja przez jakiś czas się łudziłam, ale teraz chyba się poddałam. Zobacz także: TEST: Czy przestaniesz być singielką w te wakacje? Fot. Marzena jest sama od czterech lat. Nie tęskni za swoimi byłymi. Jeden zostawił ją dla koleżanki po roku bycia razem, a drugi okazał się niedojrzały emocjonalnie. Dziewczyna nie płakała po tym rozstaniu. - Nie wiem, jak dziewczyny poznają fajnych facetów. To znaczy dojrzałych i poważnie myślących o życiu, pracowitych, w miarę ambitnych, pragnących założyć rodzinę... Coraz częściej myślę o tym, że mam w życiu pecha. Oba moje związki okazały się porażką. Oprócz tego byłam kilka razy zakochana, ale moje uczucie nie zostało odwzajemnione. Ja sama podobam się i jestem atrakcyjną kobietą, ale już od dawna nie startował do mnie normalny, fajny facet. Próbowałam poznawać mężczyzn przez portale randkowe, ale dostawałam mnóstwo niemoralnych propozycji. Bardzo często trafiali się też ojcowie z dziećmi szukający matek dla swoich pociech. Nie brakowało także podstarzałych wujków przebywających tam w wiadomym celu. Kilka razy nawet umówiłam się na randkę, ale nie zaiskrzyło. Dałam tym mężczyznom szansę, byłam z każdym na kilku spotkaniach, a nie na jednym, ale ani z ich strony, ani z mojej nie pojawiła się iskra. Marzena mówi, że nie może pozwolić sobie zbyt często na umawianie się przez portale randkowe. - Mieszkam w bardzo małej mieścinie, gdzie wszyscy się znają. Umawiałam się z mężczyznami z większych miast, usytuowanych nieopodal. To wiąże się z dojazdem i wolnym czasem. Nie mogę pozwolić sobie, aby kilka razy w tygodniu jechać na randkę. Zresztą nie mam aż tylu propozycji. A i w tych muszę przebierać. Nie jestem jeszcze ostatnią desperatką, która rzuca się na pierwszego lepszego faceta, który zaprosi ją na randkę. Dlatego nie wiążę z tą możliwością większych szans. Poza tym w moim przedziale wiekowym znalezienie fajnego, odpowiedzialnego partnera jest naprawdę trudne. Fot. Dziewczyna wskazuje na sytuację w swoim miasteczku. - Mieszkających tam mężczyzn mogłabym podzielić na kilka typów. Są żonaci, są faceci w związkach oraz starzy kawalerowie. Mówię o tych, którzy się wiekowo kwalifikują do związku ze mną. Żonaci i zajęci odpadają z wiadomego powodu, natomiast jeżeli chodzi o kawalerów, różnica wiekowa przeważnie jest spora. Poza tym wielu z nich lubi zaglądać do kieliszka, nie ma pracy, mieszka z rodzicami lub nie odpowiada mi z innego powodu. Niektórzy mówią, że za bardzo wybrzydzam, ale naprawdę tak nie jest. Szukam normalnego, czułego mężczyzny z głową na karku, bez zobowiązań i nałogów. Wierzcie mi, to jest trudne. Poza tym jak każda kobieta chciałabym się zakochać. Na pewno nie odrzuciłabym zalotnika, który spełniałby podstawowe wymagania i pociągał fizycznie. Uczucie może przyszłoby po jakimś czasie, a jeśli nie, zawsze można się rozstać i szukać dalej. A u mnie problem tkwi głównie w braku okazji na poznanie kogoś. Marzena nie protestowała, gdy znajomi próbowali ją swatać. Chodziła na wesele jako osoba do towarzystwa z mężczyznami, których ledwo znała, na randki w ciemno, nie stroniła nawet od pielgrzymek. - Mam wrażenie, że wykorzystałam już każdą możliwą okazję. Czuję się wypalona i zniechęcona poszukiwaniami. Znajome doradzają mi, żebym wyluzowała, odpuściła, a wtedy kogoś znajdę, ale to nieprawda. Przez dwa lata po ostatnim związku miałam taką fazę, że cieszyłam się wolnością i byłam pełna optymizmu. Wierzyłam w to, że jeszcze kogoś poznam. Potem przez ponad rok intensywnie szukałam. Teraz opadłam z sił i powoli poddaję się rezygnacji. Zobacz także: Byłam w związku z gejem. Opowiem Wam, jak odkryłam jego prawdziwą orientację... Fot. Młoda kobieta twierdzi, że przeprowadzka nie wchodzi w grę, bo ma swoje mieszkanie i dobrą pracę, której nie chce porzucać. - Niedawno znajoma zaproponowała mi wyjazd do Chorwacji na czas urlopu. Zgodziłam się, ale bez przekonania, że kogoś poznam. Najwyżej sama się zrelaksuję, bo większość znajomych będzie miało towarzysza podróży. Rodzice Marzeny sprawiają, że jej samotność jest jeszcze bardziej dołująca. - Mam wrażenie, że moja matka zeswatała by mnie z pierwszym lepszym na zasadzie, że jakoś to będzie, abym tylko wyszła za mąż. Bardzo chciałaby mieć wnuki i jestem dla niej wyrodną córką, bo nie potrafię dać tego, czego oczekuje. Za każdym razem, gdy jestem w domu rodzinnym, słucham wyrzutów. Mama podkreśla, że moje koleżanki już dawno powychodziły za mąż i mają dzieci, tylko ja się opieram i wybrzydzam. Ciągle powtarza, że się nie staram, nie szukam skutecznie. Bardzo chciałabym kogoś mieć, ale jednocześnie muszę się zakochać. Nie potrafię związać się z mężczyzną tylko po to, aby mieć chłopaka. Jasne, że dam szansę, jeżeli trafi się odpowiedni kandydat, ale niczego nie przesądzam. Tyle dziewczyn, które znam, jest szczęśliwie zakochanych. Życie naprawdę nie traktuje nas sprawiedliwie. A może bycie samą to moje przeznaczenie? Jak myślicie? Ta strona używa plików cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie. Więcej szczegółów w naszej Polityce Cookies. Nie pokazuj więcej tego powiadomienia