Jeśli jąkanie ma korzenie organiczne w układzie nerwowym, objawy prawdopodobnie będą się utrzymywać przez całe życie, ale jeśli jest to przyczyna fundamentalnie emocjonalna (nerwowość, niepokój, lęki itp.), w wielu przypadkach obecność tego niepokojenie może się zmniejszyć, ale nie ma całkowitego wyleczenia. Gdy spokój zostaje zmącony Przypomnijmy sobie: spokój i wewnętrzne skupienie to pojęcia pozwalające najlepiej opisać zasadnicze nastawienie, które powinno być „nośnikiem” dla wszystkiego tego, co – od zewnątrz – możemy uczynić dla wspomożenia procesu dojrzewania zmysłu życia, czyli naszych starań dotyczących pożywienia, pielęgnacji ciała, troski o zapewnienie rytmu, snu oraz ciepła. Bez tego nastawienia same zabiegi zewnętrzne są – jak to kiedyś radykalnie określiłem – czymś pustym i jałowym. I nikogo nie muszę przekonywać o tym, że my wszyscy, ludzie współcześni, oddaliliśmy się od takich cech, jak spokój i wewnętrzne skupienie. Wiemy to z własnego doświadczenia. Ja też to wiem, jako ojciec dwóch córek. I właściwie trudno się dziwić, że zaburzenia w zachowaniu u dzieci, których powodem są nieprawidłowości w rozwoju zmysłu życia, należą dziś do największych problemów, z którymi spotykają się rodzice, nauczyciele, pediatrzy i terapeuci. Jakie to są problemy? Odporność na zmiany Jak wspominaliśmy, zmysł życia zapewnia poczucie zakotwiczenia w sobie, bezpieczeństwa i trwałości bytu. Dzięki niemu dziecko doświadcza siebie jako istoty, która przebywa w ciele i jest wyposażona w siły duszy. Zmysł życia przekazuje podstawowe doznanie bycia całością. Wspomniane już „przeniknięcie zadowoleniem” jest stanem, na który zmysł życia ukierunkowuje się, oraz jego celem. Gdy z biegiem lat rośnie pewność orientacji na ten cel, podnosi się jednocześnie próg tolerancji wobec zmian, które sprawiają, że to oczekiwanie się nie spełnia. Mówiąc prościej i bardziej obrazowo: zdrowy i dobrze rozwinięty zmysł życia potrafi rozróżniać podrażnienia nieznaczne od wielkich. Gdy donosi on, że na przykład boli brzuch, wówczas wcale jeszcze nie znaczy, że pierwotne postrzeżenie „czucia się wewnętrznie całością” ulega zmąceniu. Dlatego też, gdy negatywne sygnały cielesne nie są zbyt silne, potrafimy mimo ich istnienia zachować generalne poczucie stania we własnym wnętrzu na pewnym gruncie. Pierwotne postrzeżenia zmysłu życia odznaczają się stosunkowo dużą „wytrzymałością” w porównaniu z jego wtórnymi postrzeżeniami (postrzeżenia drobnych dolegliwości). Czytaj też: Jak rozwijać pamięć dziecka? Dziecko drażliwe i niespokojne Inaczej jest u dzieci z zaburzeniami zmysłu życia. Każda niewielka dolegliwość wstrząsa w pewnym sensie podstawami bytu. Wsłuchiwanie się we własne ciało wywołuje uczucia niepokoju i rozdrażnienia, złe samopoczucie. Przeżycie „przenikającego na wskroś zadowolenia”, o którym mówi Steiner, jest u takich dzieci przeżyciem bardzo rzadkim i pojawia się ono z reguły tylko wtedy, kiedy dzieci są tak wyczerpane, że już nie potrafią zwalczyć zmęczenia. Przeciwnie, owa walka ze zmęczeniem, czy też w ogóle niedopuszczanie i unikanie jakiegokolwiek stanu spokoju, jest w ciągu dnia głównym „zajęciem” tych dzieci, jako że w stanie spokoju świadomość kieruje się ku własnemu ciału. Postrzeżenia zmysłu życia wysuwają się wówczas na pierwszy plan, a gdy doznania, które się wtedy pojawiają, są nieprzyjemne, dzieci zaczynają się wiercić, biegać, bezustannie mówić, wydawać różne odgłosy, nieustannie miętosić coś w palcach, obgryzać paznokcie, stroić miny i tak dalej, i tak dalej. Takie dzieci przebywają chętnie w otoczeniu, w którym panuje hałas i pośpiech, ponieważ odwraca to ich uwagę od siebie. A gdy powraca spokój, same otaczają się nieustającym pośpiechem i hałasem. U takich dzieci często pojawiają się tiki nerwowe, na przykład notoryczne pokasływanie czy chrząkanie, mruganie oczami, gwałtowne kiwanie głową, kurczowe powstrzymywanie oddechu i temu podobne. Wszystko wypływa z tego, że dzieci muszą wciąż coś robić, aby nie czuć siebie. Oczywiście z łatwością nałogowców ulegają one ssącej i wyrywającej człowieka z własnego wnętrza sile telewizji i zdobywają za pomocą wszystkich dozwolonych oraz niedozwolonych środków słodycze, aby przynajmniej na krótko osiągnąć stan harmonii ciała oraz duszy, której im bez tych zabiegów brakuje. Rodzice są często zaniepokojeni, bo takie dzieci już bardzo wcześnie i przy każdej nadarzającej się okazji „onanizują się” (przy czym należy zauważyć, że wbrew różnym opiniom takie onanizowanie nie jest na ogół związane z fantazjami seksualnymi). Takie dzieci są niezręczne, nie potrafią zachować porządku, bez przerwy uderzają się o coś i ranią. Ruchy ich kończyn mają często charakter agresywny, a jednocześnie dzieci postrzegają zadziwiająco niewiele z tego, co wyczynia ich własne niespokojne ciało. Oto przychodzi do domu taki mały dzikus, na kolanach ma krwawiące rany, ale wcale tego nie zauważa. Inny z kolei biegał w sandałach po śniegu, ma stopy zupełnie zsiniałe z zimna, ale wydaje się, że wcale mu to nie przeszkadza. Zaniedbywanie własnego ciała oraz wszystkiego, co dotyczy troski o wygląd zewnętrzny, jest czymś charakterystycznym. Można by wręcz mówić o pewnej wyuczonej umiejętności ignorowania, czy też „wyłączania” poczucia własnego ciała. Polecamy: Dziecko z ADHD - wakacyjny poradnik dla rodziców Fragment pochodzi z książki "O dzieciach lękliwych, smutnych i niespokojnych. Duchowe podstawy praktyki wychowawczej" Henninga Köhlera (Impuls, 2009). Publikacja za zgodą wydawcy.
Jąkanie się dzieci - skąd się bierze i co jest przyczyną? Jaki specjalista może pomóc? Jąkanie się dzieci jest zazwyczaj bardzo stresujące dla nich samych i ich rodziców. Przyczyn dziecięcego jąkania może być wiele. Niezależnie od tła problemów z Redakcja Medonet
Ekspert medyczny artykułu Nowe publikacje хCała zawartość iLive jest sprawdzana medycznie lub sprawdzana pod względem faktycznym, aby zapewnić jak największą dokładność faktyczną. Mamy ścisłe wytyczne dotyczące pozyskiwania i tylko linki do renomowanych serwisów medialnych, akademickich instytucji badawczych i, o ile to możliwe, recenzowanych badań medycznych. Zauważ, że liczby w nawiasach ([1], [2] itd.) Są linkami do tych badań, które można kliknąć. Jeśli uważasz, że któraś z naszych treści jest niedokładna, nieaktualna lub w inny sposób wątpliwa, wybierz ją i naciśnij Ctrl + Enter. Epidemiologia Przyczyny Patogeneza Objawy Formularze Komplikacje i konsekwencje Diagnostyka Leczenie Z kim się skontaktować? Zapobieganie Prognoza Jąkanie nazywa się zaburzeniem mowy, które charakteryzuje się naruszeniem prawidłowego rytmu mowy, a także mimowolnymi przerwami w procesie wypowiadania myśli, wymuszonym powtarzaniem poszczególnych sylab słowa lub dźwięków. Ta patologia rozwija się z powodu pojawienia się w narządach artykulacyjnych określonych napadów. Zasadniczo jąkanie dzieci zaczyna się w okresie 3-5 lat - na tym etapie mowa rozwija się w najbardziej aktywny sposób, ale ponieważ funkcja mowy nie jest jeszcze w pełni ukształtowana, może wystąpić pewna "awaria". [1] Epidemiologia Jąkanie występuje u około 5% wszystkich dzieci w wieku sześciu miesięcy i starszych. Trzy czwarte z nich powróci do początku okresu dojrzewania, około 1% utraty mowy utrzymuje się przez całe życie. Należy zauważyć, że jąkanie kilka razy (2-5) dotyka częściej mężczyzn niż kobiety. Zazwyczaj choroba ta objawia się we wczesnym dzieciństwie, a wyniki badania pokazują, że w grupie wiekowej poniżej 5 lat jąkanie rozwija się u 2,5% dzieci. Jeśli mówimy o stosunku płci, liczby zmieniają się wraz z rozwojem dzieci - u dzieci w wieku przedszkolnym proporcje to 2k1 (jest więcej chłopców), a już do pierwszej klasy stają się większe - 3k1. W piątej klasie wskaźnik ten wzrasta do 5k1, ponieważ dziewczęta szybciej się goją. Ponieważ na wczesnym etapie stopa odzysku jest dość wysoka (około 65-75%), całkowita częstość występowania tej wady zwykle nie przekracza 1%. [2], [3], [4], [5], [6], [7], [8], [9] Przyczyny jąkanie Logopedzi rozróżniają dwa rodzaje jąkania dzieci. Pierwsze z nich pojawia się u dzieci z zaburzeniami w ośrodkowym układzie nerwowym. Wśród możliwych przyczyn występowania - uraz otrzymany podczas porodu, dziedziczności, ciężkiej ciąży w ciąży, skomplikowany poród, częste choroby dziecka w pierwszych latach życia. W pozostałej części rozwija się normalnie, nie ma problemów zdrowotnych. W trakcie badania neurologicznego takie dziecko zwykle wykazuje oznaki zwiększonego ciśnienia wewnątrzczaszkowego, jak również podwyższony próg konwulsyjnej gotowości mózgu, patologiczne odruchy. Drugi typ tej wady obserwuje się u dzieci, które początkowo nie mają żadnych organicznych lub funkcjonalnych patologii ośrodkowego układu nerwowego. Ten rodzaj jąkania pojawia się z powodu nerwicy wywołanej stresem lub silnego emocjonalnego lub fizycznego przepracowania. W takich przypadkach defekt mowy znacznie się zwiększa, gdy dziecko znajduje się w stanie napięcia nerwowego lub pobudzenia emocjonalnego. [10], [11], [12] Patogeneza Patogeneza jąkania za pomocą jej mechanizmu jest dość podobna do tzw. Dyzartrii podkorowej. W tej chorobie zaburzona jest koordynacja procesu oddychania, głosu i artykulacji. Z tego powodu jąkanie jest często nazywane dysartriami dysrytmicznymi. Ponieważ dochodzi do zaburzenia w interakcji między korą mózgową a jej strukturami podkorowymi, regulacja samej kory jest również zaburzona. W efekcie następuje zmiana w funkcjonowaniu systemu balansowego, odpowiedzialnego za "wstępne przygotowanie" ruchu. W tym artykulacyjnym procesie formowania głosu uczestniczą 2 grupy mięśni, z których jedna jest skurczona, a druga, przeciwnie, odpręża się. Całkowicie skoordynowana i przejrzysta redystrybucja tonów tych mięśni pozwala na precyzyjne, poprawne i szybkie ruchy, które mają ścisłe zróżnicowanie. System Stryopallidarnaya kontroluje racjonalną redystrybucję napięcia mięśniowego. Jeśli ten kontroler mowy jest zablokowany (z powodu patologii mózgu lub silnego podniecenia emocjonalnego), pojawia się skurcz toniczny lub pojawia się kleszcz. Ten patologiczny odruch, w którym występuje zwiększony ton mięśni aparatu mowy, a także naruszenie automatu mowy dziecka, ostatecznie przekształca się w trwały odruch warunkowy. [13], [14], [15], [16], [17], [18], [19] Objawy jąkanie Zwykle słabsze dźwięki w trakcie jąkania brzmią jak przedłużanie lub powtarzanie początkowych sylab wypowiadanego słowa lub powtarzanie poszczególnych dźwięków. Jako objaw jąkania dzieci mogą wciąż mieć nagłe pauzy na początku słowa lub osobną sylabę. Często, wraz z potknięciem w mowie, dziecko jąkające ma również mimowolne skurcze mięśni twarzy, a także mięśni szyi i kończyn. Być może takie ruchy pojawiają się odruchowo, aby pomóc wymowie, chociaż w rzeczywistości tylko wzmacniają wrażenie innych na temat tego, jak trudno jest mówić jątykowi. Ponadto dzieci cierpiące na jąkanie zaczynają bać się poszczególnych słów lub dźwięków, więc starają się zastąpić je niektórymi synonimami lub wyjaśnić opisowo. Czasami zająknięte dzieci starają się unikać sytuacji, w których muszą porozmawiać. Pierwsze znaki Aby pomóc dziecku w porę, ważne jest, aby rodzice nie umknęli chwili, gdy pojawią się pierwsze oznaki jąkania: Dziecko nagle zaczyna odmawiać rozmowy (okres ten może trwać przez 2-24 godzin, a potem znów zaczyna mówić, ale już jąka, dlatego jeśli w takim przypadku, aby mieć czas, aby zabrać dziecko do specjalisty, zanim jeszcze rozpoczął jąkanie, pojawienie się mowy wada jest całkiem możliwa do uniknięcia); Występuje niepotrzebne dźwięki przed frazą (na przykład może to być "i" lub "a"); Na początku zdania należy powtórzyć początkową sylabę lub całe słowo; Wymuszone zatrzymania w środku frazy lub pojedynczego słowa; Przed rozpoczęciem swojej wypowiedzi odczuwa pewne trudności. [20], [21] Psychosomatyka jąkania u dzieci Bardzo popularny jest pogląd, że jąkanie wynika z rozbieżności między ładunkiem emocjonalnym i psychicznym, otrzymywanym przez ciało, a jego zdolnością i / lub zdolnością do jego przetwarzania. Ogólnie około 70% rodziców wskazuje, że tokarki u dziecka spowodowane są pewnym czynnikiem stresu. Wraz z jąkaniem dzieci są często diagnozowane z logoneurozą lub logofobią, co wskazuje, że zaburzenia psychiczne zostały zakłócone. Doprowadziło to do pojawienia się problemów z mową, objawiających się opóźnieniami, wahaniami, zatrzymaniami i spazmami. Formularze Z natury napadów, które pojawiają się podczas procesu mowy, można zidentyfikować toniczne i kloniczne formy jąkania u dzieci. Same drgawki są wdechowe lub wydechowe - zależą od tego, kiedy się pojawiają - podczas wdechu lub wydechu. Z natury przyczyny choroby podzielonej na symptomatyczne lub ewolucyjne (może być neurotyczne lub neurotyczne). Toniczny rodzaj jąkania wygląda jak długie przerwy w procesie mowy lub rozciąganie dźwięków. Ponadto, jąkający zwykle wygląda sztywno i spiętośnie, jego usta są do połowy otwarte lub całkowicie zamknięte, a jego wargi są szczelnie zamknięte. Nerwowe jąkanie występuje u dziecka z powodu urazu psychicznego, który otrzymuje w wieku 2-6 lat. Wygląda jak konwulsja kloniczna, która jest wzmacniana na początku frazy lub z silnym napięciem emocjonalnym. Takie dzieci bardzo się martwią, kiedy muszą porozmawiać lub nawet odmówić rozmowy. Należy zauważyć, że ogólnie rozwój mowy i aparatu ruchowego u takiego dziecka jest w pełni zgodny z wszystkimi etapami wieku rozwoju, a niektóre dzieci mogą nawet wyprzedzić je. Klonowe jąkanie u dzieci wygląda na ciągłe powtarzanie poszczególnych dźwięków / sylab lub całych słów. Nerwowe jąkanie pojawia się zwykle z powodu pewnego braku równowagi mózgu. Ta wada ma następujące objawy: dzieci są podatne na szybkie wyczerpanie i zmęczenie, bardzo drażliwe, nerwowe ruchy. Takiemu dziecku czasami zdiagnozowane są psychiczne objawy patologiczne, charakteryzujące się zaburzeniami odruchów motorycznych i trudnościami w zachowaniu. Takie jąkanie występuje zwykle w ciągu 3-4 lat i nie zależy od obecności i / lub braku urazu psychicznego. Zasadniczo pojawia się w momencie intensywnego rozwoju mowy frazeologicznej dziecka. Dalsze naruszenia nadal wzrastają stopniowo. Mowa staje się gorsza, jeśli dziecko jest zmęczone lub chore. Rozwój ruchów i aparatów mowy odbywa się w odpowiednim czasie lub może być nieco opóźniony. Czasami nerwicowe jąkanie dziecka pojawia się na tle pewnego niedorozwoju jego funkcji mowy. Fizjologiczne jąkanie u dzieci Fizjologiczne iteracje są powtórzeniami w mowie dziecka poszczególnych słów. U małych dzieci obserwuje się je dość często i nie są one uważane za objaw choroby. Uważa się, że jest to objaw fizjologiczny, który jest charakterystyczny dla określonego okresu rozwoju umiejętności mowy dziecka, i jest charakterystyczny dla 80% dzieci podczas aktywnego rozwoju mowy ekspresyjnej w wieku 2-5 lat). Jeśli nie ma żadnych komplikacji, powtórzenie przeminie, gdy dziecko wzmocni odruchy warunkowe wypowiedzi i nauczy się poprawnie wyrażać swoje myśli. Fizjologiczne jąkanie u dzieci jest wynikiem tego, że myślenie dziecka w jego rozwoju wyprzedza rozwój umiejętności mowy. W małym wieku, dzieci są bardzo ograniczone pod względem pojawiających się od swoich myśli, ponieważ mają niewielką słownictwa, jeszcze nie nauczył się ubierać myśli w dobrym stanie i artykulacja nie jest tworzony, dlatego różni się niewyraźne. Fizjologiczna szorstkość mowy u dziecka może pojawić się z powodu pewnych niekorzystnych czynników (takich jak uraz, choroba, nieodpowiednie metody pedagogiczne). [22], [23], [24] Jąkanie się u dzieci w wieku przedszkolnym Manifestacje jąkania mogą pojawić się od 2-3 lat. Od umiejętności językowe są szybko rozwija się w okresie 2-5 lat, charakter mowy dziecka może mieć rozróżnienie - dziecko mówi szybko, w szybkim tempie, połykania koniec zwrotów i słów, bierze przerwę w środku słowa, powiedział na oddechu. W tym wieku takie znaki są naturalnym etapem procesu uczenia się umiejętności mowy, ale dziecko z tendencją do jąkania ma określone zachowanie: W trakcie wypowiedzi często zatrzymuje się, a jednocześnie sztywnieje mu szyja i mięśnie twarzy; Dziecko niewiele mówi, próbuje uniknąć potrzeby rozmowy; Ostro przerywa przemowę, którą zaczął i przez długi czas milczy; Jest w zagubionym i przygnębionym nastroju. Komplikacje i konsekwencje Wśród konsekwencji i komplikacji jąkania są takie problemy: Trudności z adaptacją społeczną; Zmniejszona samoocena; Pojawienie się strachu przed mową, a także strach przed wymawianiem poszczególnych dźwięków; Pogłodzenie wady wymowy. [25], [26], [27], [28], [29], [30] Diagnostyka jąkanie Rozpoznanie jąkania u dzieci może być wykonywane przez neurologa dziecięcego, psychologa, psychiatrę lub pediatrę lub logopedę. Każdy z tych lekarzy trzeba badać historię, dowiedzieć się, czy jąkania dziedziczny, a także uzyskać informacje na temat wczesnego silnika i psychicznego i rozwoju mowy dziecka, aby dowiedzieć się, kiedy iw jakich okolicznościach powstało jąkanie. W diagnostycznym badaniu aparatu mowy jąkającego się dziecka ujawniają się następujące objawy: Forma, lokalizacja, częstotliwość napadów przy wypowiadaniu słów; Dostępne w tempie mowy, oddechu, a także funkcje głosowe; Obecność współistniejących zaburzeń jąkania w mowie i ruchach, a także w logofobii; Okazuje się, że samo dziecko odnosi się do wady, którą ma. Również dziecko poddaje się koniecznie badaniu umiejętności wymawiania dźwięków, słuchu fonemicznego, a także leksykalno-gramatycznej części mowy. Podsumowując, logopeda wskazuje na nasilenie jąkania i jego formę, inne zaburzenia mowy związane z defektem, a także naturę napadów mięśni stawowych. Jąkanie powinno być różnicowane z potykaniem się i tachillacją, a także dyzartrią. Aby wykryć, czy u dziecka w centralnym układzie nerwowym występują zmiany organiczne, neurolog zaleca przejście regefalografii, procedur EEG, MRI mózgu i EchoEG. [31], [32], [33] Z kim się skontaktować? Leczenie jąkanie Terapeuta zajmuje się tym problemem mowy, ale jeśli wada powstaje na skutek urazu psychicznego dziecka, lekarz może wysłać pacjenta na konsultację z psychoneurologiem. Podstawą leczenia jąkania u dzieci jest ustabilizowanie się funkcjonowania koła mowy, które jest również nazywane hamowaniem centrum Broki. W trakcie leczenia zaleca się następujące metody korekcji: Hipnoza; Leki przeciwdrgawkowe i uspokajające; Wanny do relaksu; Akupunktura; Procedury ogólnego wzmocnienia ciała; Trening mowy: mowa rytmiczna lub lekko niemowa, nieznaczne spowolnienie tempa, długa cisza. Ponadto stosowana jest technika, w której aktywowane są inne ośrodki motoryczne ciała. W tym przypadku regulacja oddychania, rytmiczne ruchy za pomocą palców na dłoniach, towarzyszenie mowy ustnej poprzez pisanie na papierze. Zapobieganie W zapobieganiu pojawieniu się jąkania u dziecka ważne jest, aby ciąża matki przebiegała bezpiecznie. Konieczne jest również zadbanie o jego mentalną i fizyczną stabilność i rozwój mowy, wybranie informacji o charakterze rozrywkowym / edukacyjnym, które będą odpowiadały jego wiekowi. Aby zapobiec nawrotowi jąkania, konieczne jest przestrzeganie zaleceń lekarza prowadzącego-logopeda w procesie pracy naprawczej, a także po jej zakończeniu. Musimy stworzyć sprzyjające warunki dla rozwoju dziecka. [34], [35], [36] Prognoza Jąkanie u dzieci zwykle znika całkowicie, jeśli leczenie i terapia zdrowotna są prawidłowo zorganizowane. Czasami mogą wystąpić nawroty choroby w okresie szkolnym i dojrzewania. Wynik leczenia jest najbardziej stabilny, jeśli zaczniesz korektę w wieku przedszkolnym. Im dłuższy okres jąkania dla dziecka, tym bardziej niepewna staje się prognoza. [37] Translation Disclaimer: The original language of this article is Russian. For the convenience of users of the iLive portal who do not speak Russian, this article has been translated into the current language, but has not yet been verified by a native speaker who has the necessary qualifications for this. In this regard, we warn you that the translation of this article may be incorrect, may contain lexical, syntactic and grammatical errors.

Objawy zaburzenia na tle nerwowym mogą mieć charakter uogólniony lub przejawiać się jako zespół specyficznych, określonych reakcji psychosomatycznych. Pojawienie się lęku w konkretnych sytuacjach, w odpowiedzi na bodźce czy obiekty (czyli nie permanentnie), określane jest mianem fobii.

Mogą mieć przeróżne postaci i różne natężenie oraz występować w różnych sytuacjach, jednak łączy je jedno – zawsze wywołują u rodziców spory niepokój. Jednak tiki nerwowe u dzieci, bo o nich mowa, są dość często spotykanym problemem i wcale nie muszą oznaczać poważnych kłopotów ze zdrowiem. Dowiedz się, jak dokładnie mogą wyglądać tiki nerwowe, dlaczego występują i jak można sobie z nimi nerwowe u dzieci – objawyTiki nerwowe to niekontrolowane ruchy albo odgłosy, które wykonywane są bez celu i nad którymi bardzo trudno jest zapanować. Tak naprawdę każdy z nas mniej więcej zdaje sobie sprawę, jak wyglądają – dziecko (lub dorosły) w różnych sytuacjach zaczyna mrugać powiekami czy chrząkać. Gwoli ścisłości dodajmy, że tiki nerwowe mogą dzielić się na ruchowe oraz nerwowe ruchowe, to np: przewracanie oczamimruganie powiekamipstrykanie palcamipotrząsanie głowąwzruszanie ramionamimarszczenie czołazaciskanie pięścinagłe ruchy rąkTiki nerwowe wokalne, to:pociąganie nosemchrząkanierzucanie konkretnym słowemnaśladowanie słów innych (niekontrolowane, nagłe)odkasływaniemlaskanieOczywiście poza wymienionymi, u danego dziecka może pojawić się zupełnie inny rodzaj tiku nerwowego – jak choćby powtarzanie brzydkiego słowa albo nerwowe występują najczęściej u dzieci, a pod względem płci – częściej u bardzo istotne, w wielu przypadkach tiki nerwowe są zjawiskiem przemijającym. Za taki uważa się tik nerwowy, który trwa minimum 4 tygodnie, ale mniej niż rok. Jeśli jednak dziecko „walczy” z problemem dłużej, niż 12 miesięcy, nazywa się je nerwowe u dzieci - przyczynyZanim udamy się do neurologa dziecięcego z podejrzeniem występowania tików nerwowych u dziecka należy upewnić się, czy rzeczywiście mamy do czynienia z takim właśnie problemem. Innymi słowy – jeśli dziecko mruga, odwiedźmy najpierw okulistę – takie zachowanie może wynikać z wady wzroku u dziecka. Gdy nasza pociecha ciągle pochrząkuje, może to być objaw alergii. Wówczas odpowiednie postępowanie lecznicze bardzo szybko wyeliminuje jednak, że rzeczywiście problemem nie jest nic innego, niż tiki nerwowe właśnie. Dlaczego u dziecka mogą pojawiać się tiki nerwowe?bez przyczynyNiestety, brak konkretnej przyczyny występowania tików nerwowych albo niemożność jej stwierdzenia dotyczy bardzo wielu przypadków dzieci z tą dolegliwością. Pocieszającym jest fakt, że tiki nerwowe powstające bez konkretnej przyczyny często są tymi podejrzewają, że tiki nerwowe mają podłoże genetyczne. Nie chodzi jednak o tik nerwowy konkretnego rodzaju, a raczej o skłonność do nich w ogóle. Jeżeli zatem mama ma jakiś tik nerwowy, to może on pojawić się także u jej dziecka (pod tą samą albo zupełnie inną postacią).schorzeniaCoraz częstsze pojawianie się tików nerwowych u dziecka może być objawem zespołu Tourette’a, czyli wrodzonego zaburzenia neurologicznego. Pierwsze objawy pojawiają się u dzieci w wieku przedszkolnym lub wczesnoszkolnym i są nimi właśnie tiki nerwowe. Choroba trwa do końca życia, a jej najbardziej rozpoznawalnym symptomem jest wiele tików wokalnych i poważnym schorzeniem, którego pierwszymi objawami są tiki nerwowe, jest pląsawica Hungtingtona. Należy jednak podkreślić, że jej objawy pojawiają się najczęściej między 35 a 40 rokiem życia, znacznie rzadziej – przed 20 rokiem. Dlatego w przypadku dzieci zdecydowanie nie warto martwić się na nerwowe u dziecka – leczenieGdy tylko zorientujemy się, że dziecko ma tiki nerwowe, należy udać się do neurologa dziecięcego. Najbardziej prawdopodobne jest to, iż usłyszymy uspokajające słowa typu: „To zdarza się u dzieci, prawdopodobnie przejdzie samoistnie”. Należy jednak odbyć taką wizytę, aby wykluczyć schorzenia neurologiczne. Ewentualne podejrzenia lekarz wysnuje po dokładnym wywiadzie oraz – jeśli zajdzie taka potrzeba, po odpowiednich choroby zostaną wykluczone, pozostaje nam skupić się na właściwym podejściu do tików nerwowych u dziecka. Oto kilka ważnych punktów:Na ile to możliwe, ignoruj tiki nerwowe pojawiające się u dziecka. Udaj, że ich nie widzisz i poproś o to samo resztę domowników. Z tikami nerwowymi u dzieci jest trochę jak z jąkaniem: pozostawione same sobie są tylko przejściową dolegliwością. Gdy jednak zaczniemy zwracać na nie uwagę, mogą przekształcić się w zaburzenie na tle widzisz, że ktoś dokucza dziecku lub samo ci o tym powie, podnieś je na duchu. Wyjaśnij, że jest to tylko etap i nie ma się czym przejmować. Okazuj mu wsparcie w każdej takiej kryzysowej nie reaguj krzykiem czy pouczaniem w sytuacji, gdy dziecko ma tik nerwowy. Doprowadzi to do powstania stresu i lęku, a to prosta droga do pogłębienia o obniżenie stresu w waszym życiu. Ustal plan dnia, a przez ten trudniejszy czas postaraj się okazywać dziecku więcej spokoju i to powinno wystarczyć, by po kilku miesiącach problem zaczął występować rzadziej, by w końcu zaniknąć.

Wiek od 2 do 5 lat to czas, w którym dzieci rozwijają silne zdolności językowe, a także są podatne na jąkanie. W tym artykule SignsSymptomsList dostarczy Ci podstawowych informacji na temat jąkania się u 2-latków, jego przyczyn i sposobów leczenia.

Zaburzenia lękowe to grupa bardzo różnorodnych zaburzeń, które jednak mają wspólną genezę historyczną związaną z pojęciem „nerwicy”, a w ich powstawaniu, rozwoju i przebiegu bardzo istotną rolę odgrywają czynniki psychologiczne. Fot. Według klasyfikacji ICD-10 zaliczamy do nich zaburzenia lękowe, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne (obsessive-compulsive disorder – OCD), reakcję na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne, zaburzenia dysocjacyjne, zaburzenia występujące pod postacią somatyczną oraz inne zaburzenia nerwicowe. W rozwoju zaburzeń nerwicowych ważną rolę odgrywają czynniki psychologiczne, przyczyny ich powstawania można rozważać w pełni, opierając się na tzw. modelu biopsychospołecznym. Uwzględnia on także czynniki biologiczne, środowiskowe, społeczne czy kulturowe. Ich złożoność rozpatruje się indywidualnie w przypadku konkretnego pacjenta i konkretnego zaburzenia. Ważne Osoby cierpiące na zaburzenia nerwicowe wymagają konsultacji specjalisty w celu prawidłowej diagnostyki i różnicowania z innymi zaburzeniami psychicznymi oraz chorobami somatycznymi. Leczenie zaburzeń nerwicowych powinno być kompleksowe, ale w znacznym zakresie tych zaburzeń leczeniem z wyboru jest psychoterapia i psychoedukacja. Oddziaływania te mają na celu zmianę podejścia pacjenta do przeżywanych przez niego dolegliwości i cierpienia oraz zmianę sposobu jego funkcjonowania, co może przynieść poprawę w postaci całkowitego ustąpienia objawów lub umiejętności reagowania na ich występowanie i radzenie sobie z nimi w sposób korzystny dla pacjenta. Z kolei farmakoterapia w niektórych przypadkach zaburzeń nerwicowych albo nie jest zalecana, albo stanowi tylko leczenie uzupełniające w określonych sytuacjach i stanach. Ale może być także podstawą długoterminowego leczenia, jak np. w przypadku niektórych zaburzeń lękowych (lęk napadowy/paniczny, lęk uogólniony, fobia społeczna), czy zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego. Zaburzenia lękowe w postaci fobii Do tej grupy zaburzeń zalicza się między innymi agorafobię, fobie społeczne czy specyficzne postacie fobii. Lęki fobiczne wywołane są jakimś (zawsze tym samym i dobrze przez pacjenta identyfikowanym) obiektywnie niegroźnym czynnikiem (zwierzę, przedmiot, zjawisko) czy wydarzeniem zewnętrznym lub sytuacją, które pacjent odbiera jako zagrażające, stara się ich unikać, a w ich obecności odczuwa znaczny dyskomfort, lęk, a nawet cierpienie. Już samo myślenie o takich sytuacjach może powodować pojawienie się lęku – lęku antycypacyjnego. Agorafobia występuje wtedy, kiedy pacjent odczuwa silny lęk przed tłumem ludzi, miejscami publicznymi czy sytuacjami, z których nie można się wycofać, uciec, uzyskać szybkiej pomocy, np. podróżowanie środkami komunikacji (zawłaszcza zatłoczonymi), przebywanie w kościele lub galerii handlowej, stanie w dużej kolejce. Nasilający się lęk agorafobiczny doprowadza do unikania takich sytuacji i narastających u pacjenta trudności z wyjściem z domu, aż do zupełnej niemożności opuszczenia miejsca zamieszkania bez towarzystwa innych osób. Agorafobii – gdy jest długotrwała i znacznie nasilona – mogą towarzyszyć objawy depresyjne. Częste jest również współwystępowanie agorafobii z napadami lękowymi. Fobia społeczna (zespół lęku społecznego) należy do najczęściej występujących zaburzeń psychicznych i dotyka około 5–10% populacji. W jej przebiegu występuje narastający lęk przed oceną i ośmieszeniem, poniżeniem, „zbłaźnieniem się” przed innymi ludźmi w sytuacjach społecznych, w których według pacjenta uwaga innych jest skoncentrowana na nim. Pacjent obawia się, że w sytuacjach społecznych będzie miał zupełną pustkę w głowie, nie będzie w stanie nic powiedzieć lub też to co powie, będzie nieodpowiednie, śmieszne, niemądre i nieatrakcyjne. Często pojawia się również obawa przed utratą kontroli nad sobą w tych sytuacjach. Lękowi towarzyszą ponadto często nieprzyjemne objawy somatyczne, kołatanie serca, uczucie braku tchu, gorąca, pocenie się, czerwienienie się, drżenie rąk i mięśni. Już samo wyobrażenie sobie takiej sytuacji może wywoływać silny lęk (antycypacyjny). Osoba dotknięta fobią społeczną jest zwykle przekonana, że wspomniane objawy są dla wszystkich widoczne i ją kompromitują i ośmieszają. Pacjent zdaje sobie sprawę z nadmierności przeżywanego lęku, nie potrafi jednak sobie z nim poradzić. Osoby te zazwyczaj nie mają problemu z przebywaniem w „anonimowym” tłumie ludzi. Natomiast mogą odczuwać lęk np. przed przebywaniem w małej określonej grupie osób (z wyjątkiem najbliższej rodziny), przed wystąpieniami publicznymi, spożywaniem posiłków w miejscach publicznych, korzystaniem z publicznych toalet, przed przebywaniem w obecności osób przeciwnej płci. Nasilający się w takich sytuacjach lęk doprowadza do stopniowego zaniechania uczestniczenia w takich sytuacjach, aż do całkowitego ich unikania. Powyższy obraz przedstawia tzw. uogólnioną postać fobii społecznej. Poza nią wyróżnia się również tzw. specyficzną (prostą) fobię społeczną, ograniczoną wyłącznie do nasilonej tremy i lęku przed publicznymi wystąpieniami (wygłaszanie wykładów, występy sceniczne, odpowiadanie na lekcjach). Objawy najczęściej rozpoczynają się w okresie dorastania i bez odpowiedniego leczenia mogą przyjmować postać przewlekłą, znacznie upośledzając codzienne funkcjonowanie społeczne i zawodowe. Nierzadko mogą współwystępować z nimi inne zaburzenia lękowe, afektywne (np. depresja) lub nadużywanie substancji psychoaktywnych. Osoby dotknięte fobią społeczną są narażone na większe ryzyko uzależnień – mogą za pomocą np. alkoholu próbować radzić sobie z przykrymi objawami, „dodawać sobie odwagi”. Takie działanie jest jednak nieskuteczne, a nawet może nasilać i utrwalać objawy. Skuteczne leczenie osób cierpiących na fobię społeczną obejmuje farmakoterapię i/lub psychoterapię. Czasami korzystne może być łączne zastosowanie tych metod. Niestety, osoby z fobią społeczną rzadko poszukują profesjonalnej pomocy, tkwiąc w przekonaniu że „taka już moja natura i nic się z tym nie da zrobić”. Farmakoterapia polega na przyjmowaniu niektórych leków przeciwdepresyjnych (np. inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, wenlafaksyna, bupropion, moklobemid). Czasami stosuje się tymczasowe i krótkoterminowe leczenie uzupełniające z wykorzystaniem pochodnych benzodiazepiny. W leczeniu osób doświadczających nieadekwatnego lęku przed wystąpieniami publicznymi pomocny bywa propranolol. Fobię społeczną należy odróżniać od tzw. zwykłej nieśmiałości. Oba te stany mają pewne cechy wspólne (odczuwanie nasilonego pobudzenia autonomicznego w sytuacjach społecznych – np. przyspieszona akcja serca, rumienienie się, pocenie się, słabiej rozwinięte umiejętności społeczne oraz unikanie sytuacji społecznych), jednak istnieją między nimi istotne różnice. Należy do nich przede wszystkim: nasilenie unikania sytuacji społecznych, poziom pogorszenia funkcjonowania społecznego i zawodowego oraz przebieg dolegliwości. Osoby nieśmiałe funkcjonują lepiej niż pacjenci z fobią społeczną, a występujące u nich objawy mają zmienny i przejściowy charakter (w przeciwieństwie do osób z fobią społeczną). Specyficzne (izolowane) postacie fobii – polegają na występowaniu u pacjenta silnego lęku aż do przerażenia włącznie w przypadkach ograniczonych do konkretnych, specyficznych sytuacji lub zjawisk. Może to być między innymi: ailurofobia – lek przed kotami, akrofobia – lęk przed przebywaniem na wysokości, arachnofobia – lęk przed pająkami, awiatofobia – lęk przed podróżowaniem samolotem, emetofobia – lęk przed wymiotami, hemofobia – lęk przed widokiem krwi, keraunofobia – lęk przed piorunami, kizofobia – lęk przez zanieczyszczeniami, klaustrofobia – lęk przed przebywaniem w zamkniętych, małych pomieszczeniach, kynofobia – lęk przed psami, nyktofobia – lęk przed ciemnością, odontofobia – lęk przed dentystą, leczeniem zębów, ofidiofobia – lęk przed wężami, zoofobia – lęk przed zwierzętami, i wiele innych. Funkcjonowanie społeczne osoby z takimi izolowanymi fobiami zazwyczaj zależy od jej możliwości unikania tych sytuacji. W przypadku nasilonego cierpienia i pogorszenia funkcjonowania można zastosować terapię behawioralną, z użyciem takich technik, jak systematyczna desensytyzacja (odwrażliwianie), która polega na powolnym oswajaniu danej osoby z lękorodną sytuacją poprzez stopniowe konfrontowanie jej z łagodną wersją lękotwórczej sytuacji. Farmakoterapię w przypadku fobii specyficznych stosuje się rzadko. Inne zaburzenia lękowe Stanowią one grupę zaburzeń lękowych, w przypadku których lęk nie jest ograniczony do konkretnych zewnętrznych przedmiotów czy wydarzeń życiowych, jak w przypadku fobii, ale jest tzw. lękiem nieokreślonym, niedającym się na początku przypisać żadnej konkretnej sytuacji ani też przewidzieć. Zalicza się do nich zaburzenia lękowe z napadami lęku (zespół lęku panicznego), zaburzenia lękowe uogólnione oraz zaburzenia depresyjne i lękowe mieszane. Zaburzenia lękowe z napadami lęku (epizodyczny lęk paniczny) – polegają na nawracających niezależnie od konkretnej sytuacji napadach bardzo silnego lęku aż do poczucia przerażenia z wyraźnymi objawami wegetatywnymi (duszność, szybkie bicie serca, kołatania serca, ból w klatce piersiowej, zawroty głowy). Może towarzyszyć temu strach przed utratą kontroli, przed śmiercią, przed „zwariowaniem”, a także poczucie omdlewania (lub strach przed omdleniem). Czasem w trakcie silnego napadu lęku pojawia się również poczucie nierealności otaczającego świata lub siebie samego (objawy depersonalizacji i derealizacji) – potęgujące strach przed wybuchem choroby psychicznej. Jeśli epizody te wystąpiły w konkretnych sytuacjach, pacjent może zacząć ich w przyszłości wtórnie unikać. Przy czym wydarzenia towarzyszące takim napadom lęku nie są obiektywnie zagrażające. Napad lęku panicznego trwa zazwyczaj kilka, kilkanaście minut (rzadko dłużej) i ustępuje samoistnie. Często jednak pomiędzy napadami lęku panicznego utrzymuje się pewien poziom lęku przed następnym epizodem, tzw. lęk przed lękiem (inaczej lęk antycypacyjny). Zaburzenia lękowe uogólnione (inaczej nerwica lękowa) – związane są z występowaniem przewlekłego, uporczywego, nieprzypisanego do konkretnych sytuacji lęku, tzw. lęku wolnopłynącego. Może wyrażać się on przez ciągłe poczucie wewnętrznego napięcia, niepokoju, rozdrażnienia, także zaburzeniami koncentracji i uwagi, niemożnością relaksacji, odpoczynku, napięciowymi bólami głowy. Towarzyszą temu objawy wegetatywne, np. zawroty głowy, przyspieszone bicie serca, ból lub dyskomfort w klatce piersiowej, przyspieszony oddech, zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego. Jednocześnie pacjent wyraża szereg nadmiernych, nieadekwatnych do danych sytuacji obaw, zamartwia się o rzeczy przyszłe, które mogą się wydarzyć i być w jego poczuciu i „przewidywaniu” niekorzystne dla niego czy jego bliskich (typowe są np. ciągłe nawracające obawy o to, że z bliskimi pacjenta lub nim samym może stać się coś złego oraz obawy przed negatywnymi konsekwencjami swoich poczynań). Zaburzenia depresyjne i lękowe mieszane – są rozpoznawane, kiedy współwystępują zarówno objawy depresyjne, jak i lękowe na podobnym poziomie nasilenia. Jednocześnie towarzyszą im okresowo objawy wegetatywne, jak np. przyspieszone bicie serca, duszność, drżenia ciała. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne (nerwica natręctw) Polegają na występowaniu nawracających, stereotypowych natrętnych myśli (obsesji) i/lub przymusowych czynności (kompulsji). Pacjent próbuje się przeciwstawiać takim myślom lub czynnościom, ale próby te zazwyczaj są bezskuteczne. Mimo własnego sprzeciwu rozwijają się u chorego „niechciane” myśli (obsesje) lub przymusowo wykonuje on „niechciane” czynności (kompulsje). Zarówno myśli, jak i czynności są zazwyczaj przykre dla pacjenta. Obsesje mogą dotyczyć rzeczy czy wydarzeń nieprzyjemnych, obscenicznych, bluźnierczych, agresywnych, a niekiedy układają się natrętnie w całe ciągi myślowe. Mimo to pacjent uważa je za własne myśli. Podobnie wykonywane czynności kompulsyjne mogą być niechciane, ale pacjent „musi je wykonać” w celu zmniejszenia napięcia wewnętrznego narastającego przy próbie opierania się im. Mogą to byś pojedyncze czynności (np. natrętne mycie rąk, wielokrotne, pomimo wcześniejszego potwierdzenia, sprawdzanie zamknięcia drzwi, okien, wyłączenia gazu) aż do powtarzających się przymusowo zachowań złożonych z szeregu następujących po sobie, często bezsensownych zestawów czynności. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne mogą przebiegać z przewagą myśli natrętnych lub z przewagą czynności natrętnych. Ale także występuje postać tych zaburzeń, w której zarówno myśli, jak i czynności natrętne są równie mocno nasilone, mówimy wtedy o tzw. myślach i czynnościach natrętnych mieszanych (zobacz: Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne). Ostra reakcja na stres Zaburzenia stresowe pourazowe (zobacz: Trauma, stresor traumatyczny – czym jest uraz psychiczny?) Zaburzenia dysocjacyjne (konwersyjne) Zaburzenia z tej grupy rozpoznaje się u osób, u których dochodzi do utraty świadomej kontroli nad własną tożsamością, pamięcią, myśleniem, przeżywaniem czy własnym ciałem. Związane jest to ściśle z różnymi problemami, przede wszystkim z obszaru czynników psychologicznych i wynikających ze stresu (czynniki psychogenne). Zaburzenia te mogą się przejawiać w postaci dysocjacyjnej amnezji, fugi, osłupienia, transu i opętania, zaburzeń ruchu, drgawek, znieczuleń, czy utraty czucia zmysłowego. Wymagają w procesie diagnostyki bardzo uważnego różnicowania z innymi zaburzeniami psychicznymi i somatycznymi. Amnezja dysocjacyjna – polega na częściowej, rzadziej całkowitej, utracie pamięci, najczęściej na skutek traumatycznych wydarzeń życiowych. Zaburzenia pamięci mogą dotyczyć tylko jednego albo kilku obszarów życia związanych z tym wydarzeniem, a w pozostałych pacjent może funkcjonować prawidłowo. Fuga dysocjacyjna – pacjent w swoim zachowaniu wykonuje wiele różnych czynności, czasami bardzo złożonych (np. podróżuje daleko od miejsca zamieszkania), których potem nie pamięta (objawy amnezji dysocjacyjnej), nie wie np. gdzie był i w jakim celu. Osłupienie dysocjacyjne – polega na całkowitym niekontrolowalnym „odcięciu się” danej osoby od sytuacji, osób, miejsca, w którym się znajduje. Pacjent jest przynajmniej w znacznym stopniu przytomny, ale nie ma z nim jakiegokolwiek kontaktu emocjonalnego, słownego, czy wyrażonego w jego ruchu i zachowaniu. Trans i opętanie – mówimy o tym obszarze zaburzeń, kiedy niezależnie od własnej woli pacjent traci kontrolę nad myślami, przeżywaniem, ciałem, własną tożsamością z poczuciem (a czasami nawet z jego całkowitą utratą) jej kontrolowania przez „siły zewnętrzne”. Dysocjacyjne zaburzenia ruchu – przejawiają się zaburzeniami w poruszaniu poszczególnymi częściami ciała, np. kończynami; przypomina to częściowy niedowład lub – przy znacznym nasileniu – całkowite porażennie. Drgawki dysocjacyjne – zwane też napadami rzekomymi, przypominają drgawki w przebiegu pełnoobjawowego napadu padaczkowego, ale bez innych towarzyszących mu objawów, a świadomość pacjenta jest przy tym w pełni lub przynajmniej częściowo zachowana. Dysocjacyjne znieczulenia i utrata czucia zmysłowego – to psychogenne (niemające podłoża organicznego) zaburzenia czucia w zakresie różnych obszarów skóry czy narządów zmysłów, np. różnego rodzaju zaburzenia wzroku, słuchu, węchu. Inne zaburzenia dysocjacyjne – np. zespół Gansera (trudność w wykonywaniu niektórych prostych czynności czy odpowiedzi na najprostsze pytania, przy zachowaniu umiejętności działań złożonych czy odpowiedzi na skomplikowane pytania); osobowość podwójna (mnoga) – występowanie u danej osoby dwóch lub kilku osobowości, z własną odrębną tożsamością dla każdej z postaci i brakiem wzajemnych wspomnień pomiędzy nimi w trakcie „zmiany" osobowości. Zaburzenia występujące pod postacią somatyczną Do zaburzeń tych zalicza się zaburzenia somatyzacyjne, zaburzenia hipochondryczne, zaburzenia autonomiczne pod postacią somatyczną, czy uporczywe bóle psychogenne. Pacjent skarży się na dolegliwości somatyczne, które mają wyraźny związek z czynnikami psychologicznymi, czego chory zwykle nie akceptuje w rozumieniu przyczyn swojego funkcjonowania i związanego z nim poziomu cierpienia. Zaburzenia somatyzacyjne – związane są z licznymi i ciągłymi skargami pacjenta na wiele różnych, często zmieniających się dolegliwości somatycznych, które niekoniecznie dotyczą konkretnej choroby czy chorób somatycznych. Zazwyczaj pacjent podaje objawy z zakresu różnych układów i narządów, np. układu oddechowego (duszność, przyspieszony oddech), układu sercowo-naczyniowego (przyspieszone bicie serca), układu pokarmowego (biegunki, zaparcia, wzdęcia, nudności) oraz cały szereg innych dolegliwości, jak bóle i zawroty głowy, poczucie mrowienia, cierpnięcia, swędzenia, czy pieczenia różnych obszarów ciała. Pacjenci często są poddawani wielu różnym badaniom zarówno podstawowym, jak i specjalistycznym, których wyniki nie odbiegają od normy. Dopiero konsultacja psychiatryczna (po wykonaniu tych badań) może ukierunkować dalszy sposób postępowania i leczenia takiego pacjenta. Zaburzenia hipochondryczne – polegają na przewlekłym, uporczywym przekonaniu pacjenta o występowaniu u niego co najmniej jednej poważnej choroby somatycznej, która według niego ma wiele niekorzystnych dla niego konsekwencji. Osoba na nie cierpiąca zazwyczaj skarży się na różne, ale niezbyt liczne, objawy związane z tą chorobą, które ją „potwierdzają”. Często nie mają one charakteru nieprawidłowego, patologicznego, ale przez chorego są tak odbierane. Pacjent, po wykluczeniu „chorób” przez lekarza, może „zmieniać” swoje „rozpoznania” na inne podczas kolejnych wizyt lekarskich, albo odnajdywać u siebie kolejne objawy będące „dowodem” choroby u niego „występującej”. Czasami tacy pacjenci odwiedzają wielu lekarzy różnych specjalności, ale mogą się czuć urażeni propozycją konsultacji psychiatrycznej. Zaburzenia (dysfunkcje) autonomiczne występujące pod postacią somatyczną – związane są przede wszystkim z podawanymi przez pacjenta skargami na dolegliwości związane z funkcjonowaniem układów kontrolowanych głównie przez nerwowy układ autonomiczny, układu sercowo-naczyniowego, oddechowego czy pokarmowego. Pacjent może zgłaszać np. objawy „nerwicy serca”, „nerwicy żołądka”, psychogennej biegunki, wzdęć, niestrawności, czkawki, przyspieszony oddech, przyspieszone bicie serca, drżenie ciała. Podaje też szereg innych objawów, które wiąże z danym układem czy narządem i skupia swoją uwagę na tych dolegliwościach i możliwych ich konsekwencjach, co daje mu poczucie cierpienia, pomimo prawidłowych wyników specjalistycznych badań diagnostycznych. Uporczywe bóle psychogenne – polegają na przewlekle występujących uporczywych silnych bólach, np. psychogennych bólach głowy czy dolnego odcinka kręgosłupa, które nie są związane z zaburzeniami czy chorobami somatycznymi, ale w ich powstawaniu i rozwoju główną rolę odgrywają czynniki psychologiczne. Inne zaburzenia nerwicowe Do kategorii tej zalicza się neurastenię i zespół depersonalizacji-derealizacji. Neurastenia jest zaburzeniem psychicznym związanym ze skargami pacjenta na tzw. „męczliwość psychiczną”, poczucie zmęczenia albo po wysiłku umysłowym, albo po nawet najmniejszym wysiłku fizycznym. Towarzyszą temu różne nieprzyjemne doznania fizyczne, np. napięciowe bóle głowy, zawroty głowy, bóle mięśniowe a także psychiczne: drażliwość, zaburzenia snu, niemożność odprężenia się, relaksacji i odpoczynku. Zespół depersonalizacji-derealizacji rozpoznaje się wtedy, gdy pacjent ma poczucie, że jego własne przeżycia, uczucia, myśli i pamięć nie należą do niego, „nie są jego” albo kiedy przedmioty czy osoby w jego otoczeniu sprawiają wrażenie nierealnych, „oderwanych od rzeczywistości”, „odległych”, czy też sztucznych (np. poczucie, że przedmioty dookoła to rekwizyty). Pacjent ma świadomość zachodzącej zmiany. Objawy takie mogą występować u osób zdrowych psychicznie np. w sytuacji przemęczenia, ale mogą też występować w przebiegu innych zaburzeń psychicznych, w tym nerwicowych.

intensywnie pachnące środki chemiczne (np. środki higieniczne, perfumy), przyprawy (np. pieprz, papryka w proszku). Stwierdzono, że objawy naczynioruchowego nieżytu nosa mogą nasilić się pod wpływem stresu. Czytaj również: Rak nosogardła (jamy nosowo-gardłowej) – przyczyny, objawy, leczenie.
Przy szalonym tempie, w jakim żyje dzisiejszy świat, znerwicowane dziecko nie jest niestety rzadkością. Dlatego właśnie tak istotne jest, by rodzice byli wyczuleni na niepokojące objawy i śpieszyli z pomocą kiedy tylko zauważą, że zaburzenia emocjonalne mogą być udziałem ich pociech. „Nerwica” jest dziś potocznym określeniem szeregu problemów, które nękają ludzi niezależnie od wieku. Nerwicy u dziecka da się zapobiegać Zanim dojdzie do wykształcenia objawów, warto dowiedzieć się, w jaki sposób uniknąć ich rozwoju. Symptomy nie pojawiają się przecież znikąd. Znerwicowane dzieci często pochodzą z domów, w których brak spokoju – rodzice kłócą się, manifestują swoje problemy i nie chronią dzieci przed kontaktem z nimi. Trzeba koniecznie zdać sobie sprawę z tego, że dzieci są bardzo wrażliwe na atmosferę w rodzinie. Rozwiązanie własnych problemów często oznacza ulgę w problemach dziecka. Warto również przyjrzeć się sytuacji w przedszkolu. Dzieci mają mniejsze możliwości radzenia sobie ze stresem niż dorośli – dlatego nie powinny być nim nadmiernie obciążone. Do tej kategorii należą wymagania – trzeba rozróżniać wymaganie od malucha, by wypełniał drobne obowiązki, od nadmiernego obciążania go wymaganiami. Nauka samodzielności to zasób, nacisk na osiągnięcia jest zaś obciążeniem. Równie istotna jest umiejętność rozmawiania z dzieckiem i tłumaczenia mu świata, jego własnych emocji i reakcji innych ludzi. Warto przemyśleć lekturę odpowiedniej literatury lub zapisanie się na kurs komunikacji interpersonalnej z naciskiem na kontakt z dzieckiem. Sprawdź: Nauka mówienia. Jak nauczyć dziecko mówić? Nerwica u dzieci w różnym wieku Nieco inaczej wygląda nerwica u dziecka dziesięcioletniego niż nerwica u dziecka czteroletniego. Objawy często są zależne od wieku. Jak wygląda ta grupa zaburzeń u dzieci przedszkolnych i młodszych? W wieku poniemowlęcym, czyli około 2-3 roku życia, u dziecka zachodzi intensywna nauka różnicowania emocji na przyjemne i nieprzyjemne i odczytywania ich znaczenia. Objawy nerwicowe to głównie brak apetytu, problemy ze snem, widoczne napięcie mięśniowe. Dzieci w tym wieku nie mówią wprost o swoich problemach – trzeba je obserwować i zapewnić im spokój. W wieku przedszkolnym (4-5 lat) dzieci więcej i chętniej mówią o swoich emocjach – strachu, gniewie, niepokoju. Warto ich słuchać i zapewnić sobie w ten sposób zaufanie. Nerwica u 4 letniego dziecka może przejawiać kłopoty z tikami nerwowymi, jąkaniem, łaknieniem. Jak pokonać nerwicę u dziecka? Jeśli silne, nieprzyjemne emocje zaczynają rządzić życiem malucha i jego rodziców, trzeba wdrożyć odpowiednią pomoc. Nerwica u dzieci, podobnie jak u dorosłych, wiąże się z szeregiem przykrych przeżyć, a czym dłużej się ją zaniedbuje i ignoruje, tym gorszy przybiera obrót. Dziecko może się poczuć zaniedbane, pozostawione samo sobie, bez oparcia – dlatego lepiej szybko zacząć walczyć z problemem, którym jest nerwica dziecięca. W jaki sposób? Najlepiej zacząć od wizyty u zaufanego pediatry, który prawdopodobnie zleci konsultacje z dziecięcym psychologiem, psychiatrą lub neurologiem. Nie należy się bać tych wizyt. Kłopoty skoncentrowane wokół snu to najczęściej lęk, trudności w zasypianiu, nocne moczenie i lunatykowanie. W celu walki z tymi objawami stosuje się szereg ćwiczeń poprawiających poczucie bezpieczeństwa. Wielu dzieciom pomaga włączenie światła lub wypracowanie powtarzalnego rytuału, na przykład związanego z utulaniem do snu. Moczenie nocne jest skutecznie leczone przez psychologów, którzy stosują proste, podane dziecku w formie zabawy metody behawioralne (polegające na przykład na prowadzeniu kalendarza w którym zaznacza się noce „suche” i „mokre”). Z kolei lunatykowaniu można zapobiegać obserwując stałą porę, w której się ono odbywa i wybudzając dziecko na 15 minut przed powtórką spaceru. Dzieci znerwicowane często zgrzytają zębami przez sen – pomaga częstowanie dziecka twardą przekąską lub zakładanie na noc specjalnej szyny poleconej przez stomatologa. Dzięki temu dochodzi do skutecznego rozluźnienia mięśni Tiki nerwowe i jąkanie mogą wymagać konsultacji ze specjalistą neurologiem, ponieważ świadczą o problemach z funkcjonowaniem układu nerwowego. Warto odwiedzić odpowiedniego specjalistę; często koniecznie są także wizyty u Nerwica u dziecka prowadzi także do problemów z żołądkiem – to tak zwana nerwica żołądka u dzieci. Objawia się wymiotami, brakiem apetytu, odmową jedzenia. Stres bardzo łatwo zaburza pracę układu pokarmowego i takie objawy należy traktować jako silny sygnał, że dziecko wymaga pomocy. Szybkie i skuteczne reagowanie pozwala utwierdzić dziecko w przekonaniu, że rodzice otaczają je troskliwą opieką i potrafią ochronić je przed nasileniem objawów. Nerwica u dzieci jest tak samo przykra jak u dorosłych, dlatego pod żadnym pozorem nie wolno jej ignorować. Sprawdź także: Jakie objawy ma ADHD u dziecka? >>>> Niezależnie od terapii u niemal 80% tych dzieci jąkanie ma łagodny charakter i ustępuje samoistnie. Niestety są dzieci, u których zaburzenie nie ustępuje, a pogłębia się. Przyczyny tego stanu rzeczy mogą być różne. Często nieprzychylność i nieprawidłowa postawa najbliższego otoczenia przyczynia się do jego pogłębienia. Podczas zwalczania nerwicy u dzieci rodzice powinni dbać o zdrowe relacje między sobą, a dzieckiem Nerwica u dziecka - jak sobie z nią radzić? Współcześnie pojęcie „nerwica” jest używane coraz rzadziej, częściej natomiast określa się je jako zaburzenia lękowe. Ów lęk to fundament, podstawa dolegliwości związanych z nerwicą u dzieci, jednakże współwystępują również inne objawy, które ściśle wiążą się z typem występujących u dziecka zaburzeń, np. bóle głowy, brzucha, uczucie duszności, czy kołatanie serca. O tym należy pamiętać: podczas zwalczania nerwicy u dzieci rodzice powinni dbać o zdrowe relacje między sobą, a dzieckiem. Być na bieżąco z relacjami dziecka w stosunku do kolegów z klasy czy rówieśników z podwórka. Pociecha powinna się czuć potrzebna w rodzinie i być samodzielna, dzięki temu poczuje się bardziej pewnie i poradzi sobie z wyzwaniami stawianymi przez otaczający świat. W domu rodzinnym powinna panować względnie atmosfera spokoju. Nie wolno traktować dziecka jak kaleki i wciąż je wyręczać, lub chronić przed całym światem. Nie traktować go również jak kogoś lepszego, tylko tak samo jak innych domowników. Czytaj: Zaburzenia lekowe u młodzieży Nerwica u dzieci - objawy zaburzenia lękowe uogólnione - lęk towarzyszy dziecku przez cały czas, na szczęście o niezbyt silnym natężeniu. Współwystępujące objawy to kłopoty ze snem, obniżenie koncentracji uwagi, oraz ogólne rozdrażnienie. Dotyczyć mogą różnych wydarzeń, np. wizja oceniania przez rówieśników czy niepowodzenie podczas sprawdzianu. fobia społeczna - unikanie kontaktów z osobami nieznajomymi. Strach przed kontaktem z obcą osobą powoduje u dziecka wycofanie, brak chęci nawiązywania kontaktu wzrokowego podczas rozmowy, trzymanie rozmówcy na dystans, w szczególności ten fizyczny, odczucie dużego i silnego dyskomfortu związanego ze znalezieniem się w niewygodnej sytuacji. W skrajnych przypadkach dziecko odmawia wychodzenia z domu, bojąc się kontaktu z innymi ludźmi, jak również może przejawiać pewne zaburzenia mowy - tak zwany mutyzm wybiórczy, który polega na tym, że dziecko, które w domu może mieć dużo do powiedzenia, na zewnątrz nie mówi nic. zaburzenie paniczne - to napady silnego lęku, któremu towarzyszyć mogą problemy ze złapaniem oddechu, spłycony oddech, niemiarowy, problemy z oddychaniem, czy np. znacznie przyspieszone czynności serca, dziecko może komunikować, że czuje się jak przed zawałem serca. Napady pojawiają się zupełnie niespodziewanie, np. w domu, szkole czy w środkach komunikacji miejskiej, a obawa przed kolejnym napadem lękowym jest tak wielka, że może samoczynnie wywalać kolejny epizod paniki. To trochę działa na zasadzie koła zamkniętego, dziecko nakręca się, nie może tego przerwać, nie docierają do niego tłumaczenia najbliższych. zaburzenia obsesyjno-komppsywne (nerwica natręctw) - może wydawać się najbardziej uciążliwa dla otoczenia chorego dziecka, dlatego, że wykonywanie wymuszonych czynności zajmuje nawet większą część doby i zaburza życie całej rodziny i najbliższego otoczenia. Wyróżnić można - obsesje, czyli uporczywe, niechciane, wciąż powracające myśli i komppsje, czyli czynności, których wykonanie na chwilę uspakaja chorego, wycisza. Takie dzieci mogą, np. bardzo często myć dłonie w ciągu doby, przebierać się kilkanaście razy dziennie, ciągle coś przestawiać, ustawiać od nowa, ciągle sprawdzać czy drzwi są zamknięte, czy światło wyłączone, itd. fobie specyficzne - to lęk przed konkretnym przedmiotem lub zjawiskiem. Strach przed pewnymi gatunkami zwierząt, np. owadami czy ptakami, przed lotem samolotem, windą, ruchomymi schodami, czy burzą i grzmotami. Dziecko w takim przypadku unika za wszelką cenę kontaktu z niechcianym bodźcem, który wywołuje strach, a w przypadku kontaktu z nim reaguje silnym strachem, płaczem, drżeniem całego ciała, dziecko ma wtedy ochotę schować się w jakimś bezpiecznym miejscu i przeczekać trudną dla siebie sytuację. lęk separacyjny - malec nie może znieść momentu rozstania z rodzicem, opiekunem, źle się czuje na samą myśl, że dorosły znika mu na chwilę z pola widzenia. Dziecko z tego rodzaju lękiem nie lubi wychodzić z domu, bo to może grozić rozstaniem się z najbliższymi, może również manifestować takie zachowania, jak np.: ból brzucha czy głowy. Zobacz: Zastępczy zespół Münchhausena - kiedy matka jest uzależniona od leczenia swojego dziecka Trichotillomania - jak leczyć niekontrolowane wyrywanie włosów? Leki uspokajające dla dzieci: czy można je podawać? Leczenie nerwicy u dzieci Leczenie nerwicy u dzieci przybiera zazwyczaj różne formy. Stosuje się różnego rodzaju oddziaływania psychoterapeutyczne, np. psychoedukacja, psychoterapia, trening umiejętności społecznych, terapia rodzin, terapia grupowa lub ćwiczenia relaksacyjne. Jeżeli zaś wymienione wyżej metody nie przynoszą zadawalających rezptatów wówczas pozostaje farmakoterapia. U dzieci największe znaczenie odgrywają środki antydepresyjne, a efekt zauważalny jest dopiero po pewnym czasie, wydawane są jedynie przez psychiatrę dziecięcego po wizycie diagnostycznej. To ważne! Nie można podtrzymywać dziecka w przekonaniu, że unikanie czynnika powodującego lęk to dobre wyjście, takie podejście nasila tylko nerwicę. Rodzic musi zawsze być czujny i reagować na różnego rodzaju objawy współwystępujące przy nerwicy, lecz nigdy w sposób paniczny, nieprzewidywalny i nadopiekuńczy. I tak na przykład: tiki nerwowe- trzeba zapewnić maksimum spokoju, a minimum stresu, jąkanie się - należy umieć słuchać, nie podpowiadać dziecku, być cierpliwym, problemy ze snem - rodzic powinien zostać z dzieckiem do momentu kiedy nie uśnie, przytpić go mocno na dobranoc, okazać dużo czułości, przeczytać wesołą, dobrze kończącą się bajkę, moczenie nocne - ma związek z traumatyczną sytuacją-rodzic powinien na bieżąco rozmawiać ze swoim dzieckiem, zawsze wiedzieć jak najwięcej o jego troskach i sukcesach, zaburzenia łaknienia - występują wtedy u dziecka, kiedy chce za wszelka cenę zwrócić uwagę swoich rodziców na swoją osobę, np. czuje się odrzucane, niedowartościowane. Czy artykuł był przydatny? Przykro nam, że artykuł nie spełnił twoich oczekiwań. Jak możemy to poprawić? Nasi Partnerzy polecają NOWY NUMER POBIERZ PORADNIK! Darmowy poradnik, z którego dowiesz się, jak zmienia się ciało kobiety w ciąży, jak rozwija się płód, kiedy wykonać ważne badania, jak przygotować się do porodu. Pobieram > Pobieram 9u1D4h. 98 327 492 185 69 113 141 106 493

jąkanie u dzieci na tle nerwowym